Te echo de menos. Mano
This solo is a practice of embodying what is imagined and researching how what is being embodied influences the imagination. .
Concept, performance: Zofia Tomczyk
Music: Girls in Airports
Duration: 6 minutes
Premiere: Nowohuckie Centrum Kultury / Kraków, Poland
Photo: Katarzyna Machniewicz
In 2017 solo won 1st prize from the jury member Maria Stokłosa at the International Choreography Competition “3…2…1… Dance” in Kraków, Poland:
“For trusting yourself. For the practice of movement that begins in the place of ‘strange feelings’. For a soft presence that allows for a rare closeness between the performer and the viewer. “
//
Solo jest praktyką ucieleśniania tego, co wyobrażone i badania jak to, co zostanie ucieleśnione, wpływa na wyobrażenia.
Koncepcja, wykonanie: Zofia Tomczyk
Czas trwania: 6 minut
Premiera: Nowohuckie Centrum Kultury w Krakowie
Zdjęcie: Katarzyna Machniewicz
W 2017 roku solo zostało nagrodzone w międzynarodowym konkursie choreograficznym “3..2..1.. Taniec” w Krakowie przez Marię Stokłosę:
“Za zaufanie do siebie. Za praktykę ruchu, która rozpoczyna się w miejscu ‘dziwnych odczuć’. Za miękką obecność, która umożliwia rzadką bliskość między performerem i widzem.”
Concept, performance: Zofia Tomczyk
Music: Girls in Airports
Duration: 6 minutes
Premiere: Nowohuckie Centrum Kultury / Kraków, Poland
Photo: Katarzyna Machniewicz
In 2017 solo won 1st prize from the jury member Maria Stokłosa at the International Choreography Competition “3…2…1… Dance” in Kraków, Poland:
“For trusting yourself. For the practice of movement that begins in the place of ‘strange feelings’. For a soft presence that allows for a rare closeness between the performer and the viewer. “
//
Solo jest praktyką ucieleśniania tego, co wyobrażone i badania jak to, co zostanie ucieleśnione, wpływa na wyobrażenia.
Koncepcja, wykonanie: Zofia Tomczyk
Czas trwania: 6 minut
Premiera: Nowohuckie Centrum Kultury w Krakowie
Zdjęcie: Katarzyna Machniewicz
W 2017 roku solo zostało nagrodzone w międzynarodowym konkursie choreograficznym “3..2..1.. Taniec” w Krakowie przez Marię Stokłosę:
“Za zaufanie do siebie. Za praktykę ruchu, która rozpoczyna się w miejscu ‘dziwnych odczuć’. Za miękką obecność, która umożliwia rzadką bliskość między performerem i widzem.”